Najwcześniejsze formy gazet były pisane ręcznie, a teraz ‘The Musalman‘ jest prawdopodobnie ostatnią pisaną ręcznie gazetą na świecie. Ta gazeta publikowana w języku urdu została założona w 1927 roku przez Chenaba Syeda Asmadullaha Sahiego i od tego czasu jest wydawana w indyjskim mieście Chennai codziennie.
Obecnie gazetą kieruje prawnuk Syeda Asmadullaha – Syed Arifullah, a sześciu wykwalifikowanych kaligrafów każdego dnia pracuje nad czterema stronami gazety. Dziennik o nakładzie około 23 000 egzemplarzy przekazuje po urdyjsku wieści m.in. ze świata polityki, kultury i sportu.
W świecie pełnym najnowszych technologicznych udogodnień, które sprawiają, że gazety drukowane zaczynają odchodzić w przeszłość, bo ludzie czytają je online, możliwość kontaktu ze słowem pisanym ręcznie przez konkretnego człowieka trafia się naprawdę rzadko. Cena gazety to 75 pajs (około 2 centy).
Szyld nad siedzibą gazety. Screenshot z filmu 'The Musalman'
MadanMohan Tarun opowiada:
Obecnie redaktorem jest pan Syed Arifullah. Przejął stery po tym, jak umarł jego ojciec, który kierował gazetą przez 40 lat. Założył ją z kolei jego pradziadek w 1927 roku. Gazeta zachowała swój pierwotny wygląd i nie poszła na kompromis z komputerową czcionką. […]
Przygotowanie jej każdej strony zajmuje około trzy godziny. Kiedy od zatrudnionych na niepełny etat reporterów napłyną wiadomości w języku angielskim, są tłumaczone na urdu i katibowie, pisarze biegli w starożytnej sztuce urdyjskiej kaligrafii, przy pomocy pióra przenoszą wieści na papier. Potem przygotowuje się negatyw całej ręcznie napisanej gazety i odbija na prasie litograficznej.
Afsar Shaheen w poście na blogu Luthfispace obszernie tłumaczy, dlaczego w tym procesie wciąż stosuje się technikę litografii:
Skład drukarski w języku urdu był bardzo trudny; poza tym, wyglądało to brzydko w porównaniu z pismem ręcznym. Dlatego język urdu skłonił się ku litografii, podczas gdy pozostałe języki wybrały skład.
Z nadejściem komputerów pisanie w urdu otrzymało wielki impuls do rozwoju – pozwoliły one na pisanie kaligraficzne bez problemów związanych ze stosowaniem litografii. Jednak książka czy gazeta napisana przez zdolnego katiba i estetycznie powielona jest bardzo przyjemna w czytaniu i po prostu piękna; komputerowa wersja języka urdu nie może się z tym równać.
Obejrzyjcie ten film wyreżyserowany przez Ishani K. Duttę, a wyprodukowany i przesłany na YouTube przez Departament Dyplomacji Publicznej indyjskiego Ministerstwa Spraw Zagranicznych:
