COVID-19 dzienniki z Wuhan: Skutki uboczne

Dzieci bawiące się na placu zabaw noszą maseczki. (Zdjęcie autorstwa: Guo Jing. Użyte za pozwoleniem autorki.)

Poniższy tekst jest szesnastym z cyklu dzienników autorstwa niezależnej filnowiec i uczonej feministki Ai Xiaoming oraz feministycznej działaczki Guo Jing. Obie mieszkają w Wuhan, gdzie rozpoczęła się pandemia COVID-19. Oto linki do kolejnych części dzienników: pierwszej, drugiej, trzeciej, czwartej, piątej, szóstej, siódmej, ósmej, dziewiątej, dziesiątej, jedenastej, dwunastejtrzynastej, czternastej i piętnastej.

Zobacz również relacje Global Voices poświęcone wpływowi COVID-19 na sytuację na świecie.

Poniższy odcinek został napisany pomiędzy 5 i 8 kwietnia. Oryginalne dzienniki w języku chińskim publikowane są na stronie Matter News.

Guo Jing: 5 kwietnia 2020 r.

我几天没出门有点闷得慌,下午4点就到楼下走一走。本来没打算要出小区,因为我在抗拒出门被审批和记录。下楼后我被机器的噪音所包围,在小区里转了几圈还是忍不住出了小区。日常生活里真是充满了很多微小的斗争和挣扎
我往江边走去,走到红绿灯的地方,看到对面有人在等红灯,我也停下来,然后意识到红绿灯开始重新起作用了。
今天江边很热闹,江边也重新开始了施工,不过没有大型机器在运作。江边有钓鱼的人,跑步的人,还有很多家庭都“出洞”了,江滩边小孩的游乐区、健身区有很多戴着口罩奔跑、游玩的小朋友。
今天看到了武汉4月3日起开放婚姻登记的新闻,回家的时候就拐到家附近的婚姻登记处。我走到婚姻登记处已经5点了,门还开着,不过没有人。门口贴着“公告”、“流程图”、“离婚协议书”等文件。
我走上去问工作人员:“你们什么时候开门的?”她说:“先扫码预约”。
“我不办理,就是想问问现在来登记的情况,结婚的多,还是离婚的多”。
“都多”

Nudziło mi się, bo od kilku dni nie wychodzę z domu, więc koło czwartej po południu zeszłam na dół. Na znak protestu przeciwko przymusowi rejestracji i kontroli przez władze naszego przemieszczania się, chciałam uniknąć wychodzenia poza mury naszego osiedla. Niestety osiedle przepełniał hałas maszyn z pobliskiej budowy, więc chcąc nie chcąc musiałam wyjść. Nasze codzienne życie pełnych jest małych przeciwności i problemów.
Ruszyłam w kierunku rzeki, zatrzymałam się jednak na światłach, gdy dostrzegłam kogoś po drugiej stronie. Wtedy uświadomiłam sobie, że światła znów działają.
Nad rzeką dużo się dziś działo. Budowa powoli ruszała, ale nie było tam jeszcze żadnych maszyn. Nad rzeką ludzie biegają lub wędkują. Mnóstwo rodzin wyszło dziś na dwór. Wiele dzieci bawiło się w maseczkach.
Przeczytałam dziś w gazecie, że władze Wuhan zezwalają na zapisy do urzędu stanu cywilnego od 3 kwietnia. W drodze do domu wstąpiłam więc do urzędu. Dotarłam tam o 5 po południu. Urząd nadal był otwarty, ale nie było w nim nikogo. Pełno było tam oficjalnych ogłoszeń, wykresów i wzór formularza rozwodowego zawieszony na drzwiach.
Weszłam do środka i zapytałam jedną z pracownic „O której otwieracie?” Na co usłyszałam „Może pani zarejestrować się online używając swojego kodu zdrowia”.
„Nie zamierzać o nic aplikować. Chciałam tylko rozeznać się, jaka jest sytuacja – czy więcej ludzi zgłasza się by wziąć ślub, czy rozwód, na przykład?”
„Mamy dużo jednych i drugich”.

Guo Jing: 6 kwietnia 2020 r.

有个网友看到我的日记后,今天也写下了“我的疫期生活”。这是一种奇妙的联结和改变。
很多人问我“坚持行动的动力是什么?”人的改变是其中一个。我们的发声和行动像是喇叭,它在向外扩散声音,它必然会影响到一些人,有些人会在某种契机下成为我们的同路人。

Jeden z internautów zobaczył mój pamiętnik i napisał artykuł pt.: „Moje życie podczas pandemii”. To niesamowite połączenie i zmiana.
Wielu ludzi pyta mnie, co napędza mnie do działania. Jedną z rzeczy, które mnie motywują jest chęć wprowadzenia zmiany w ludziach. Nasze wypowiedzi i działania są jak wzmacniacze, roznoszą głosy i wpływają na innych. Przy odrobinie szczęścia, może będziemy kiedyś współpracować z tymi, do których dotarliśmy.

Guo Jing: 7 kwietnia 2020 r.

Trzy kobiety podczas pikniku nad rzeką (Zdjęcie autorstwa: Guo Jing. Użyte za pozwoleniem autorki.)

昨天跟朋友聊天的时候,有人说到,很多人在闲鱼这样的二手平台上卖东西,准备离开北京、深圳等大城市。
我们这些外来者为了寻求个人发展来到大城市,可大城市的生活成本比较高,很多年轻人的收入只能勉强保障生活。
而如今,很多人看不到希望,不得不回到曾经自己努力离开的小地方
今天阳光很好。中午,我出小区去江滩散步。我隔了一天出门,柳絮已经开始满天飞了。大家都戴着口罩,也不会出现不小心吸入柳絮的意外了。
有三个女人围着一个石凳在野餐,石凳上摆着油焖小龙虾、田螺、圣女果、绿茶等,她们有说有笑地吃着,特别欢乐。我默默地咽下自己的口水。
我去了超市,进入前要扫码、被“打一枪”、登记姓名和电话。超市的供应很充足,米面粮油、蔬菜、肉、速冻食品、消毒液、洗手液等都很齐全。
有个人穿着防护服、戴着口罩和面罩,全副武装地在买菜。

Ktoś wspomniał wczoraj na czacie, że ludzie szykują się do wyjazdu do dużych miast takich jak Pekin czy Shenzhen, i że sprzedają swoje rzeczy na serwisach ogłoszeniowych.
Jesteśmy obcymi, którzy przyjeżdżają do dużych miast w poszukiwaniu kariery, ale większość tych młodych ludzi ledwo wiąże koniec z końcem, bo koszt życia jest dużo wyższy.
Teraz wielu ludzi nie widzi już przyszłości w dużych miastach i zmuszeni są do powrotu do domu, który tak bardzo chcieli opuścić.
Dziś był cudowny, słoneczny dzień. Około południa wyszłam poza mury osiedla i ruszyłam na spacer nad rzeką. Wychodzę co drugi dzień. W powietrzu unosiły się bazie. Nikt nie przejmuje się, że będzie je wdychał, bo wszyscy i tak noszą maseczki.
Trzy kobiety urządziły sobie piknik w parku na kamiennym stole. Zajadały sie rakami, ślimakiami, pomidorami i piły zieloną herbatę. Rozmawiały i śmiały się. Pozazdrościłam im.
Przed wejściem do supermarketu musiałam zeskanować swój kod zdrowia, zmierzono mi temperaturę i spisano moje imię i numer telefonu. W sklepie wszystkie produkty były łatwo dostępne: ryż, makaron, olej, warzywa, mięso, mrożonki i płyn do dezynfekcji rąk.
Jedna z osób robiących tam zakupy miała na sobie pełne ubranie ochronne z maską i osłoną na twarz.

Klient supermarketu w pełnej odzieży ochronnej. (Zdjęcie autorstwa: Guo Jing. Użyte za pozwoleniem autorki.)

Guo Jing: 8 kwietnia 2020 r.

今天,武汉恢复了和外界的交通流动,被称为“解封”了。从疫情的角度来看,解封当然是一个重大的进展,说明武汉的疫情在好转。可武汉市内什么时候可以解封?被禁锢在恐惧中的人们什么时候可以解封?点亮武汉”再次制造了一种集体主义的浪漫,武汉城内人们的困境被掩盖和抹杀。
疫情带来的后遗症和次生灾难还在继续。有些新冠肺炎痊愈的人身体会留下一生的后遗症,他们未来的生活如何保障?住在其它地区湖北人外出遭受的歧视武汉人能幸免吗?那些因为疫情破产的公司、失业而难以找到新工作的个人该何去何从?这些社会问题的解决需要动用大量的社会资源,个体很难做到,需要政府制定全面的措施去应对这些社会问题。
不过,我的封城日记终于可以停下来了。
开始并坚持写77天日记不是我计划中的事情,但却有很多意外的收获。写作是一种对话,和自己的对话,和他人的对话。这77天里,我既是亲历者又是观察者。我观察和记录自己的情绪、周围的人和事。
我停止写日记,但不会停止发声,也依然期待和更多人建立联结,一起成为社会改变的一部分。

Ruch samochodowy pomiędzy Wuhan i resztą kraju wrócił dziś do normy. Nazywają to “ponownym otwarciem”. To ogromny krok w przód z punktu widzenia kontroli nad pandemią. Oznacza to, że Wuhan w pełni kontroluje sytuację. Kiedy jednak będziemy mogli znieść restrykcje w mieście Wuhan? Kiedy ludzie będą mogli otworzyć swoje serca, dotychczas zamknięte przez strach? „Niech Wuhan zabłyśnie” (oficjalne hasło ceremonii ponownego otwarcia Wuhan) to kolejne przedstawienie zbiorowego romantyzmu, ukrywające niepokój i ból mieszkańców Wuhan.
Ciągle odczuwamy następstwa i szkody wywołane przez pandemię. Niektórzy z tych, którzy pokonali COVID-19 mogą odczuwać jego następstwa przez resztę życia. Jak możemy ich ochronić? Czy dyskryminacja wobec ludzi z prowincji Hubei z czasem zniknie? Jaka przyszłość czeka firmy bankrutujące podczas pandemii? A co z tymi, którzy stracili pracę i nie mogą znaleźć nowej? By rozwiązać te wszystkie problemy będą potrzebny ogromne zasoby środków społecznych. Istotną rolę odegra rząd, który musi opracować plan pomocy, by rozwiązać te problemy.
Niestety, mogę w końcu przestać pisanie moich dzienników w zamknięciu.
Nie planowałam pisać przez 77 dni. Ten proces dał mi jednak wiele nieoczekiwanych nagród. Pisanie to rodzaj rozmowy, rozmowy z samym sobą, ale i rozmowy z innymi. Jestem zarówno ocalałą, jak i obserwatorką 77 dni w zamknięciu. Obserwowałam i rejestrowałam swoje emocje, ludzi i wszystkie wydarzenia wokół mnie.
Przestałam pisać dziennik, ale nie przestanę się wypowiadać. Nadal mam nadzieję na budowanie relacji z nowymi ludźmi i chcę przyczyniać się do pozytywnych zmian społecznych.

Rozpocznij dyskusję

Autorzy, proszę Zaloguj »

Wskazówki

  • Wszystkie komentarze są moderowane. Nie wysyłaj komentarza więcej niż raz, gdyż może to zostać zinterpretowane jako spam.
  • Prosimy, traktuj innych z szacunkiem. Komentarze nieprzywoite, obraźliwe lub atakujące inne osoby nie będą publikowane.