[1]Zdjęcie Arlene Brosas z Partii Kobiet GABRIELA. Wykorzystane za zgodą właścicielki.
Dwa lata po oblężeniu Marawi [2] trwającym od maja do października 2017 roku, liczne w większości muzułmańskie miasta położone na południowej wyspie Filipin Mindado, wciąż leżą w ruinie, podczas gdy tysiące mieszkańców pozostaje wysiedlonych.
Przedstawicielka Partii Kobiet GABRIELA Arlene Brosas, reprezentująca marginalizowane kobiety w Kongresie Filipin, dzieli się zdjęciami ze swojej wizyty w Marawi z dnia 21 marca 2019. Na swoim Facebooku [1] pisze:
Sa laki ng pinsala ni wala halos clearing na nagawa. Mga binombang bahay at establishments plaza simbahan mosque sirang sira ang lahat. Malayong malayo sa richness at vibrant na lugar noon.
Pomimo skali zniszczenia, prawie nic nie zostało sprzątnięte. Zbombardowane domy i placówki, place, kościoły i meczety – wszystko jest zniszczone. Odległy szloch tętniącego życiem i bogactwem miasta sprzed oblężenia.
Marawi zostało zrównane z ziemią podczas pięciu miesięcy intensywnych działań wojennych na terenie miasta, bombardowań artyleryjskich oraz nalotów lotniczych przeprowadzonych przez oddziały rządowe. Wojsko próbowało stłumić grupę ekstremistów Moro [3] okupujących miasto i stawiających opór po zbrojnej próbie aresztowania ich dowódców.
Prezydent Duterte wykorzystał atak grupy ekstremistów Maute [4] na Marawi, jako pretekst do ogłoszenia na Mindado stanu wojennego, który miał przywrócić publiczne bezpieczeństwo oraz zapewnić postęp działań wojennych [5]. Dwa lata później Marawijczycy wciąż czekają [6] na powrót do domu i odbudowę swojego życia.
Oblężenie filipińskich wojsk [7] zmusiło ponad 100 000 mieszkańców do opuszczenia ich domów, by uciec od walk. Raport ONZ [8] mówi o 66 000 osób, które pozostają na wysiedleniu w zatłoczonych ewakuacyjnych centrach lub w domach swoich bliskich w różnych częściach kraju.
W Mindado przeważała ludność muzułmańska. Starania o samostanowienie Muzułmanów na Mindado było przeciągającą się przez dekady walką. W tym czasie pewne grupy prowadziły zbrojną walkę z Filipińskim Rządem. Jak dotąd porozumienia pokojowe poparły [9] wielkie rebelianckie grupy, które zaoferowały pomoc w pracach [10] nad autonomicznym układem. Jednak niektóre grupy, takie jak Maute, kontynuowały żądania ustanowienia oddzielnego islamskiego państwa.
Podczas, a nawet po oblężeniu dostęp do Marawi został ograniczony. Tylko wybrane grupy reporterów, miejscowi urzędnicy oraz specjalnie wybrani mieszkańcy dostali pozwolenie na wejście do miasta. Poniższe zdjęcia dostarczają rzadki wgląd na rozmiar zniszczenia miasta i trudy, z którymi borykają się wysiedleni mieszkańcy oraz na ogromne wyzwanie odbudowania społeczności.
[1]Zdjęcie Arlene Brosas z Partii Kobiet GABRIELA. Wykorzystane za zgodą właścicielki.
Zdjęcie Arlene Brosas z Partii Kobiet GABRIELA. Wykorzystane za zgodą właścicielki.
Zdjęcie Arlene Brosas z Partii Kobiet GABRIELA. Wykorzystane za zgodą właścicielki.
Zdjęcie Arlene Brosas z Partii Kobiet GABRIELA. Wykorzystane za zgodą właścicielki.
Zdjęcie Arlene Brosas z Partii Kobiet GABRIELA. Wykorzystane za zgodą właścicielki.
Zdjęcie Arlene Brosas z Partii Kobiet GABRIELA. Wykorzystane za zgodą właścicielki.
Zdjęcie Arlene Brosas z Partii Kobiet GABRIELA. Wykorzystane za zgodą właścicielki.
Sytuacja wysiedlonych mieszkańców
Wizyta członkini Kongresu Brosas potwierdziła wcześniejsze raporty o pogarszającej się sytuacji mieszkańców w ewakuacyjnych centrach. Brosas pisze:
Nasilip din ang ilan sa mga bakwit area. Napakahirap ng kalagayan nila. Matapos ang 2 taon ang mga lumang tents ay nagdeteriorate na. Butas butas na napakainit pa. Kawawa ang kalagayan ng mga pamilya at mga bata. Walang tubig o malayo ang igiban. At may balita pang titigil na ng tuluyan ang rasyon ng tubig. Walang kuryente. May solar na naitulong ang kasama ko kaya may kaunting ilaw.
Rzut oka na miejsce życia uchodźców. Ich warunki są bardzo ciężkie. Po dwóch latach stare namioty właśnie zaczynają się rozpadać. Nie tylko są pełne dziur, ale także szybko się nagrzewają. Sytuacja rodzin i dzieci jest bardzo marna. Nie ma wody, a jej źródło jest bardzo daleko. Jest nawet wiadomość, że reglamentacja wody zostanie wstrzymana na czas nieokreślony. Nie ma prądu. Nasi koledzy pomogli zamontować panele słoneczne, więc jest trochę światła.
Centralna biznesowa dzielnica miasta – nazywana strefą zero – jest najbardziej zniszczonym obszarem miasta Marawi. Jej mieszkańcy dostali pozwolenie na powrót do swoich własności, których odbudowa, jak zadeklarował [11] prezydent Rodrigo Duterte, będzie zrobiona na ich własny koszt.
Rząd Duterte'a odrzucił oskarżenia [12] o bezczynność. Jednostka do zadań specjalnych Bangon Marawi, która zastała obciążona odbudową miasta, widzi przyczynę zauważalnych opóźnień w licznych procedurach technicznych zaangażowanych w proces czyszczenia oraz w konsultacjach z mieszkańcami.
Poniżej kolejne zdjęcia centrum ewakuacyjnego w Marawi:
Zdjęcie Arlene Brosas z Partii Kobiet GABRIELA. Wykorzystane za zgodą właścicielki.
Zdjęcie Arlene Brosas z Partii Kobiet GABRIELA. Wykorzystane za zgodą właścicielki.
Zdjęcie Arlene Brosas z Partii Kobiet GABRIELA. Wykorzystane za zgodą właścicielki.
Zdjęcie Arlene Brosas z Partii Kobiet GABRIELA. Wykorzystane za zgodą właścicielki.
Zdjęcie Arlene Brosas z Partii Kobiet GABRIELA. Wykorzystane za zgodą właścicielki.
Zdjęcie Arlene Brosas z Partii Kobiet GABRIELA. Wykorzystane za zgodą właścicielki.