- Global Voices po polsku - https://pl.globalvoices.org -

Paragwaj: Kraj, gdzie krowy latają, a szkoły upadają

Kategorie: Ameryka Łacińska, Paragwaj, Edukacja, Media obywatelskie
Protest banner for the right to education. Image from Kurtural, published with permission. [1]

“Nie pozwól upaść edukacji.” Plakat używany podczas protestów w Paragwaju domagających się polepszenia edukacji. Zdjęcie ze strony Kurtural, opublikowane za pozwoleniem.

Ten artykuł jest pierwszym z serii opublikowanej przez paragwajską stronę z wiadomościami z dziedziny ekonomii i kultury Kurtural. [2] Wersja po edycji widoczna poniżej znajduję się tutaj za pozwoleniem.

System edukacyjny w Paragwaju już od dekad nie działał tak jak powinien, a dziś jest punktem zapalnym konfliktów i sporów.

Pomimo gróźb Ministra Edukacji [3], Enrique Riera, w maju tysiące studentów wyszło na ulice [4] stolicy kraju, Asunción, domagając się poprawy infrastruktury w szkołach, które dosłownie popadają w ruinę. Riera ostrzegł studentów, że uczestnicy protestu zostaną ukarani, a nauczycielom zostaną zmniejszone wypłaty.

W tym samym czasie, w Krajowym Uniwersytecie w Asunción, studenci uczestniczyli w proteście broniącym reform systemu edukacyjnego, mimo rozkazów prokuratora generalnego o zaprzestanie protestu. Po raz pierwszy w historii wszystkie wydziały uczestniczyły w strajku. Protestujący domagali się między innymi ogłoszenia stanu zagrożenia odnośnie infrastruktury szkoły oraz poprawy jakości nauczania na uniwersytetach. Zgodnie z międzynarodowymi rankingami, paragwajska edukacja znajduje się na jednym z ostatnich [5] miejsc pod względem jakości nauczania.

Protesty te, będące największymi z podejmowanych obecnie działań wspierających reformy edukacyjne, ukazują wielkość kryzysu edukacyjnego w Paragwaju oraz prezentują dwustronny konflikt: uprzywilejowana mniejszość zagarniająca dla siebie edukację chce zachować swą pozycję przeciwko ogółowi społeczeństwa pragnącemu przywrócić edukacji perspektywę lepszej przyszłości. Esej napisany przez Camilie Vollenweider [6], który został opublikowany przez Strategiczne Centrum Geopolityki Ameryki Łacińskiej, przedstawia część tych zmagań:

Lo han puesto en evidencia los estudiantes paraguayos durante las luchas de estos años: de las 53 Universidades que hay en el país, 45 son privadas, y las 8 públicas son igualmente aranceladas; asimismo, de 32 de las 53 Universidades no han conseguido acreditar ninguna carrera por parte de la Agencia Nacional de Evaluación y Acreditación de la Educación Superior, haciendo que proliferen las llamadas “Universidades de garage”, que han sido denunciadas recientemente por estafar a 6.000 estudiantes […]

Paragwajscy studenci poruszyli ten problem podczas zmagań na przełomie ostatnich lat: z 53 istniejących w kraju uniwersytetów, 45 jest prywatnych, a 8 pozostałych publicznych wymaga od studentów płacenia czesnego; podobnie, 32 z 53 uniwersytetów nie uzyskało żadnych certyfikatów Krajowej Agencji do spraw Zapewniania Jakości i Akredytacji, co przyczyniło się do rozprzestrzeniania się tak zwanych „uniwersytetów garażowych”, które według ostatnich szacunków oszukują 6 tys. studentów […]

Kontynuuje:

[El] presupuesto de 4,1% del PIB que destina el Gobierno a esta materia está muy lejos del 7% que recomienda la UNESCO […] La política educativa vigente data de la dictadura de Stroessner [cabeza de la dictadura paraguaya [7] que duró de 1954 a 1989], y no ha cambiado demasiado hasta Cartes [el Presidente actual]: insuficiente presupuesto educativo -aunque este último lo haya incrementado-, endurecimiento de las condiciones de acceso a la universidad pública, criterios políticos en la designación de rectores y decanos, promoción e incremento de subsidios y becas a centros educativos privados en detrimento de la financiación del sistema público.

Budżet o wielkości 4.1% produktu krajowego brutto (PKB), jaki rząd przeznacza na tę sprawę, znacznie odstaje od rekomendowanych przez UNESCO 7% […] Obecna polityka edukacyjna sięga dyktatury Stroessnera [8] [trwającej od 1954 do 1989 r.], i zbytnio się nie zmieniła, zanim [obecny prezydent] Cartes nie objął urzędu. Budżet przeznaczony na edukację nie jest wystarczający — mimo iż ostatnio został zwiększony — dostęp do uniwersytetów publicznych nie jest łatwy, za wyborem rektorów i dziekanów kryją się polityczne kryteria, a wszelkie dotacje i stypendia trafiają do prywatnych szkół, krzywdząc tym samym system publiczny.

Edukacja jako okazja biznesowa i klucz do gromadzenia władzy politycznej”

Historie z tej serii, „Krowy, które latają, szkoły, które upadają,” („Vacas que vuelan, escuelas que caen [9]”) zbliżają nas do tego konfliktu. Skupiają się na bohaterach, którzy codziennie walczą o to, aby ogół Paragwajczyków miał dostęp do edukacji; cała sytuacja nie istniałaby, gdyby edukacja była widziana jako prawo obywatela.

To, jak wysoki jest koszt dostępu do edukacji, można zobaczyć w historii Christiana Quiñóneza, który codziennie, żegnając się z dziećmi przed pójściem na uczelnię i przekraczając rzekę, aby studiować prawo, nie wie, czy do domu wróci żywy. Albo w historii nauczycieli [10] ze szkoły w Maricevich, w północnej części kraju, którzy muszą znosić nękanie uzbrojonych grup, żołnierzy, policji, dilerów narkotykowych i najemników, aby móc uczyć w swojej okolicy. Albo w historii o tym, jak, aby pójść do szkoły, 46 tys. chłopców i dziewcząt [11] musi dołączyć do systemu służebności [12], który wykorzystuje dzieci.

Kiedy prawo do edukacji nie jest gwarantowane, może się to stać okazją biznesową albo kluczem do gromadzenia władzy politycznej. Kryzys edukacyjny w Paragwaju stawia pod znakiem zapytania obecny model produkcji, który powinien działać dla dobra wszystkich. Jeśli możemy przewozić samolotem żywe krowy [13] — jako pierwszy kraj w Ameryce Południowej — jak to jest możliwe, że szkoły upadają z nauczycielami i uczniami ciągle w środku?