“Nie pozwól upaść edukacji.” Plakat używany podczas protestów w Paragwaju domagających się polepszenia edukacji. Zdjęcie ze strony Kurtural, opublikowane za pozwoleniem.

Ten artykuł jest pierwszym z serii opublikowanej przez paragwajską stronę z wiadomościami z dziedziny ekonomii i kultury Kurtural. Wersja po edycji widoczna poniżej znajduję się tutaj za pozwoleniem.

System edukacyjny w Paragwaju już od dekad nie działał tak jak powinien, a dziś jest punktem zapalnym konfliktów i sporów.

Pomimo gróźb Ministra Edukacji, Enrique Riera, w maju tysiące studentów wyszło na ulice stolicy kraju, Asunción, domagając się poprawy infrastruktury w szkołach, które dosłownie popadają w ruinę. Riera ostrzegł studentów, że uczestnicy protestu zostaną ukarani, a nauczycielom zostaną zmniejszone wypłaty.

W tym samym czasie, w Krajowym Uniwersytecie w Asunción, studenci uczestniczyli w proteście broniącym reform systemu edukacyjnego, mimo rozkazów prokuratora generalnego o zaprzestanie protestu. Po raz pierwszy w historii wszystkie wydziały uczestniczyły w strajku. Protestujący domagali się między innymi ogłoszenia stanu zagrożenia odnośnie infrastruktury szkoły oraz poprawy jakości nauczania na uniwersytetach. Zgodnie z międzynarodowymi rankingami, paragwajska edukacja znajduje się na jednym z ostatnich miejsc pod względem jakości nauczania.

Protesty te, będące największymi z podejmowanych obecnie działań wspierających reformy edukacyjne, ukazują wielkość kryzysu edukacyjnego w Paragwaju oraz prezentują dwustronny konflikt: uprzywilejowana mniejszość zagarniająca dla siebie edukację chce zachować swą pozycję przeciwko ogółowi społeczeństwa pragnącemu przywrócić edukacji perspektywę lepszej przyszłości. Esej napisany przez Camilie Vollenweider, który został opublikowany przez Strategiczne Centrum Geopolityki Ameryki Łacińskiej, przedstawia część tych zmagań:

Lo han puesto en evidencia los estudiantes paraguayos durante las luchas de estos años: de las 53 Universidades que hay en el país, 45 son privadas, y las 8 públicas son igualmente aranceladas; asimismo, de 32 de las 53 Universidades no han conseguido acreditar ninguna carrera por parte de la Agencia Nacional de Evaluación y Acreditación de la Educación Superior, haciendo que proliferen las llamadas “Universidades de garage”, que han sido denunciadas recientemente por estafar a 6.000 estudiantes […]

Paragwajscy studenci poruszyli ten problem podczas zmagań na przełomie ostatnich lat: z 53 istniejących w kraju uniwersytetów, 45 jest prywatnych, a 8 pozostałych publicznych wymaga od studentów płacenia czesnego; podobnie, 32 z 53 uniwersytetów nie uzyskało żadnych certyfikatów Krajowej Agencji do spraw Zapewniania Jakości i Akredytacji, co przyczyniło się do rozprzestrzeniania się tak zwanych „uniwersytetów garażowych”, które według ostatnich szacunków oszukują 6 tys. studentów […]

Kontynuuje:

[El] presupuesto de 4,1% del PIB que destina el Gobierno a esta materia está muy lejos del 7% que recomienda la UNESCO […] La política educativa vigente data de la dictadura de Stroessner [cabeza de la dictadura paraguaya que duró de 1954 a 1989], y no ha cambiado demasiado hasta Cartes [el Presidente actual]: insuficiente presupuesto educativo -aunque este último lo haya incrementado-, endurecimiento de las condiciones de acceso a la universidad pública, criterios políticos en la designación de rectores y decanos, promoción e incremento de subsidios y becas a centros educativos privados en detrimento de la financiación del sistema público.

Budżet o wielkości 4.1% produktu krajowego brutto (PKB), jaki rząd przeznacza na tę sprawę, znacznie odstaje od rekomendowanych przez UNESCO 7% […] Obecna polityka edukacyjna sięga dyktatury Stroessnera [trwającej od 1954 do 1989 r.], i zbytnio się nie zmieniła, zanim [obecny prezydent] Cartes nie objął urzędu. Budżet przeznaczony na edukację nie jest wystarczający — mimo iż ostatnio został zwiększony — dostęp do uniwersytetów publicznych nie jest łatwy, za wyborem rektorów i dziekanów kryją się polityczne kryteria, a wszelkie dotacje i stypendia trafiają do prywatnych szkół, krzywdząc tym samym system publiczny.

Edukacja jako okazja biznesowa i klucz do gromadzenia władzy politycznej”

Historie z tej serii, „Krowy, które latają, szkoły, które upadają,” („Vacas que vuelan, escuelas que caen”) zbliżają nas do tego konfliktu. Skupiają się na bohaterach, którzy codziennie walczą o to, aby ogół Paragwajczyków miał dostęp do edukacji; cała sytuacja nie istniałaby, gdyby edukacja była widziana jako prawo obywatela.

To, jak wysoki jest koszt dostępu do edukacji, można zobaczyć w historii Christiana Quiñóneza, który codziennie, żegnając się z dziećmi przed pójściem na uczelnię i przekraczając rzekę, aby studiować prawo, nie wie, czy do domu wróci żywy. Albo w historii nauczycieli ze szkoły w Maricevich, w północnej części kraju, którzy muszą znosić nękanie uzbrojonych grup, żołnierzy, policji, dilerów narkotykowych i najemników, aby móc uczyć w swojej okolicy. Albo w historii o tym, jak, aby pójść do szkoły, 46 tys. chłopców i dziewcząt musi dołączyć do systemu służebności, który wykorzystuje dzieci.

Kiedy prawo do edukacji nie jest gwarantowane, może się to stać okazją biznesową albo kluczem do gromadzenia władzy politycznej. Kryzys edukacyjny w Paragwaju stawia pod znakiem zapytania obecny model produkcji, który powinien działać dla dobra wszystkich. Jeśli możemy przewozić samolotem żywe krowy — jako pierwszy kraj w Ameryce Południowej — jak to jest możliwe, że szkoły upadają z nauczycielami i uczniami ciągle w środku?