Ten post jest częścią cyklu raportów Pulitzer Center/Global Voices Online dotyczącego bezpieczeństwa żywnościowego [1] [ang.]. Raporty te wykorzystują reportaż multimedialny ukazany na Pulitzer Gateway to Food Insecurity [2] [ang.] oraz przedstawiają bloggerów omawiających różne problemy w skali światowej. Podziel się z nami twoją historią na temat bezpieczeństwa żywnościowego [3][ang.].
Przywódcy z całego świata z około 140 państw zebrali się na szczycie ONZ [4] [ang.], który miał miejsce w dniach 20 – 22 września w Nowym Jorku. Ich celem było omówienie najlepszych rozwiązań dążących do osiągnięcia ośmio-punktowego programu, dzięki któremu do 2015 roku będzie można zniwelować biedę, włączając w to zjawisko światowego głodu.
[5]ONZ rozdziela worki z ryżem. Zdjęcie ONZ/Sophia Paris
W 1990 roku przyjęte zostały Milenijne Cele Rozwoju (ang. MDGs), by zainicjować rozwój społeczny i ekonomiczny w najbiedniejszych krajach świata. Presja jest ogromna, biorąc pod uwagę fakt, iż do zrealizowania wszytskich celów (zaczynając od zlikwidowania zjawiska głodu po zwiększenie dostępu do edukacji i służby zdrowia) zostało 5 lat.
Perwszy z celów (MDG 1) dotyczy problemu ubóstwa i głodu. Jednym z założeń tego punktu jest zmniejszenie populacji ludzi głodujących w latach 1990-2015 o połowę, z 20 do 10%. Według niektórych gwałtowne obniżenie liczby głodujących jest niezbędne [6][ang.] do osiągnięcia pozostałych celów MDG.
Blogger Malaka Gharib, blogując dla ONE, organizacji będącej rzecznikiem walki z ubóstwem, pisze, iż, podczas szczytu ONZ wystąpiła ona w show telewizyjnym Late Night with Jimmy Fallon [7] [ang.] gdzie zdała sobie sprawę, iż większość z obecnej tam publiczności nigdy nie słyszła o postanowieniach MDG. Pokazała ona publiczności tabelę z punktami MDG i poprosiła by wybrano cel, który według nich jest najbardziej istotny by go zrealizować [8] [ang.]. 3 na 5 osób wybrało cel dotyczący głodu. Malaka cytuje:
“Hunter, New Hampshire: “Cel nr 1. Problem głodu utrzymuje się na stałym poziomie. Problem ten nie został wciąż rozwiązany. Jego poziom nie został nawet obniżony patrząc kilka lat wstecz. A głód nie jest jak choroba, którą można wyleczyć”.
Liam, New York: “MDG 1. Każdy potrzebuje jedzenia”.
Michelle, Canada: “MDG 1. Jedzenia jest wystarczająco dla wszystkich, a więc powinniśmy nauczyć się dobrze go rozdysponowywać”.
Liczba osób cierpiących głód w latach 1990-92 została obniżona z 20 do 16% w roku 2010. Niektóre z państw [9] [ang.], takich jak Kongo, Gana, Mali, Wietnam oraz Jamajka już osiągnęły pierwszy z celów MDG, zaś inne kraje takie jak Chiny czy Brazylia są bardzo blisko jego osiągnięcia. We wrześniu Organizacja Narodów Zjednoczonych do Spraw Wyżywienia i Rolnictwa (FAO) oznajmiła, iż liczba ludzi, które chronicznie cierpią głód [10] [ang.] w tym roku spadła z 1,02 miliarda do 925 milionów.
Pomimo odnotowanych spadków w liczbie osób cierpiących głód, w porównaniu z rokiem 1990 obecnie na świecie jest więcej niedożywionych osób. FAO stwierdziło, iż bardzo trudno będzie osiągnąć pierwszy punkt MDG do 2015 roku.
Raport wydany przed szczytem ONZ przez organizację ActionAID, walczącą z ubóstwem, ujawnia [11] [ang.], iż 20 z 28 ubogich nacji nie znajduje się na drodze do tego by zmniejszyć liczbę głodujących o połowę, a u 12 z nich odnotowano wręcz regres. Co więcej, państwa, które najgorzej sobie radzą nie są nawet państwami o największych problemach ekonomicznych. Okazuje się bowiem, że prawie połowa dzieci w Indiach jest niedożywiona.
Devinder Sharma, analityk polityki handlowej blogując na Ground Reality, krytykuje brak postępu Indii, a ponadto podważa [12] [ang.] ona statystki dotyczące globalnego głodu.
“Do 2010 roku na świecie z listy cierpiących głód zniknąć miało minimum 300 milionów ludzi. Niestety liczba ta w przeciwieństwie wzrosła o 85 milionów by w sumie osiągnąć 925 milionów. Według mnie, to jednak znaczne niedopowiedzenie. Okropna prawda o skali głodu jest jednak ukrywana, poprzez zaniżanie prawdziwych danych. W Indiach, na przykład, mapa obrazująca skalę głodu przedstawia 238 milionów ludzi cierpiących głód. To z pewnością niepoprawne liczby. Nowy rząd szacuje, iż 37.2% populacji żyje w ubóstwie, co oznacza, iż oficjalnie liczba głodujących wynosi 450 milionów. To jednak również niedomówiene”.
Na problem głodu zwrócono uwagę również dzięki innym wydarzeniom, które odbywały się równolegle ze szczytem ONZ. Protest uliczny zorganizowany przez ActionAID zwrócił uwagę na rolę kobiet w zwalczaniu głodu i ubóstwa. Charlie Harris, blogujący dla Americans for Informed Democracy (AIDemocracy), przyłączył się [13] [ang.] do akcji przebierając się za zwierzę hodowlane:
“Reprezentowaliśmy zwierzęta hodowlane należące do kobiet w rozwijających się krajach. Byliśmy tam by przemawiać za tymi kobietami. Kobiety rolnicy, jeśli zwiększy się ich prawa i zapewni wsparcie, pomogą osiągnąć cele MDG. Są one najbliżej tych którzy mieszkają w biedzie. Kobiety te posiadają moc by całkowicie odmienić los tych społeczności”.
W drugim dniu szczytu, na forum nazwającym się “1000 Dni: Zmień Życie, Zmień Przyszłość” zwrócono uwagę w szczególności [14] [ang.] na niedożywione dzieci, zaznaczając przy tym, iż odpowiednie odżywianie od najmłodszych lat jest niezmiernie ważne w walce z głodem oraz ubóstwem. Tonya Rawe, blogując dla organizacji humanitarnej CARE powiedziała [15] [ang.], że wydarzenie to daje jej nadzieję:
“Inicjatywa prawidłowego odżywiania jest zaprojektowana tak by osiągnąć cel, który przez CARE nazywany jest “Oknem dla Możliwości”: decydujące jest pierwsze 1000 dni [16] [ang.] w których zawiera się ciąża oraz dwa pierwsze lata życia dziecka. To “okno dla możliwości” to decydujący moment na to by przeciwstawić się niedożywieniu zanim się ono pojawi, by dać dziecku najlepszą z szans na całe jego życie. Głód i niedożywienie zabija więcej osób niż HIV/AIDS, malaria, oraz gruźlica razem. A jednak nasze starania, jak ostatnio napisałam, postawione są przed ogromnym wyzwaniem. Może brzmi to zniechęcająco, ale ja jestem zmotywowana”.
Ostateczny dokument podsumuwujący obrady [17] [ang.] szczytu zawiera polecenia dla każdego z celów MDG. Dokument ten zwraca uwagę, by w ramach osiągnięcia pierwszego celu adresować bezpośrednie przyczyny biedy i głodu. Ponadto dokument ten zaleca dążenie do zrównoważonego wzrostu gospodarczego promując pełnoetatowe zatrudnienie oraz promując umocnioną pozycję kobiet w rolnictwie. Niektórzy jednak zawiedzeni byli faktem, iż dokument ten nie zawiera żadnych konkretnych postanowień w ramach, których rządy poszczególnych państw mogłby zwiększyść swój wysiłek w walce z głodem. Tony Burkson, konsultant z Londynu, który pracuje z afrykańskimi firmami, zakwestionował [18] [ang.] wartość celów MDG na blogu Africa on the Blog:
“Obecny trend jest dość klarowny, Międzynarodowa społeczność do spraw rozwoju oraz jej przyjaciele ze światowej branży NGO (organizacje pozarządowe) spotkali się by omówić ambitne plany, które od początku wiadomo było, iż nie zostaną osiągnięte. Co każde 5 lat spotykają się oni po to by poklepać się po plecach i zakończyć na tych samych oświadczeniach prasowych, t.j.: odnotowaliśmy postęp, jednak jesteśmy nadal daleko od osiągnięcia celów MDG, dlatego też potrzebujemy więcej wsparcia… Mimo, iż cele te mają niewątpliwie dobre intencje, są one zarazem niepraktyczne. Oczekiwanie iż 100 państw, które ma własne problemy, osiągnie te same cele w ściśle określonym czasie wydaje się być znacznie uproszczone”.
Anjana Padmanabhan, menadżer mediów społecznościowych Global Network for Neglected Tropical Diseases, blogując na End the Neglect twierdzi, iż trudno było się nie poddać pasji podczas szczytu. Jednak zastanawia się ona czy energia ta ostatecznie zamieni się w czyn [19] [ang.].
“Co stanie się kiedy całe podekscytowanie minie? Czy rządy utrzymają swoej obietnice dotyczące wsparcia finansowego? Czy Oxfam ma racje twierdząc iż szczyt MDG to tylko miraż? Bardzo trudno ocenić to co osięgnięto podczas szczytu, ponieważ okazuje się, że większość z ogłoszonych projektów jest już dawno w trakcie wykonywania. Jedno jest wiadome, droga do osiągnięcia celów MDG będize trudna… Biorąc pod uwagę 5 lat które pozostały do zrealizowania projektu nie trudno być cynicznym w stosunku do tego co może jeszcze zostać w racjonalny sposób osiągnięte’.